بررسي حجيت شهرت فتوايي در اصول متلقات با رويکردي بر ديدگاه، آيت اله بروجردي،خويي و امام خميني (عنوان عرب: دراسة عن حجية الشهرة الفتوائيۀ في أصول المتلقاة من وجهه نظر آيۀ الله البروجردي، الخويي، الإمام الخميني)

چکيده فارسي:
منظور از شهرت مورد بحث در اين پژوهش، شهرت فتوايي در اصول متلقات است، يعني فتوايي از فقها درباره حکمي از احکام شرعي، شهرت يافته بدون آنکه مستند آن معلوم باشد يا سندي براي آن حکم نباشد يا از آن دوري شده باشد، بحث از حجيت و عدم حجيت شهرت، در شهرت فتوايي مصداق پيدا مي کند که بيشتر در مبادي استنباط فقها قرار گرفته و ديدگاه هاي گوناگوني نسبت به آن ارايه شده است که آيا چنين شهرتي از وصف حجيت برخوردار هست يا نه؟ در اين ميان گروهي آن را به کلي مردود دانسته اند و گروهي ديگر به طور مطلق حجت مي دانند. اما گروه سوم که بيشتر مورد بحث اين تحقيق است بين شهرت قدمايي و متاخرين تفصيل قایل شده اند. شهرت فتوايي قدما از خصوصيتي برخوردار است که باعث شده آن را حجت بدانند و آن تعبد خاص قدما به اين که طبق مضمون روايات ائمه (ع) فتوا مي دادند و سند آن را حذف مي کردند، و ديگر اينکه متون کتب فقهي آنها روايي است و عصر آنها به عصر معصومين (ع) نزديک است. که اين خصوصيت باعث حصول وثوق و اطمينان به وجود نص معتبر و کشف از راي معصوم (ع) در نزد فقهايي شد که شهرت فتوايي قدما را حجت دانسته اند. اما شهرت فتوايي متاخرين را به علت اينکه شکل استنباطي و اجتهادي به خود گرفته است حجت نمي دانند حتي شهرت هاي قبل از زمان شيخ طوسي که در آنها اعمال نظر و استنباط صورت گرفته است را معتبر نمي دانند.

چکيده عربي:
المقصود بالبحث عن الشهرة في هذه المقالۀ، الشهرة الفتوائيۀ في أصول المتلقاة. هي عبارة عن اشتهارالفتوي في مسألة بلا استناد إلي رواية و هذه الشهرة التي المبحوث عن حجيتها في‌المقام. قد اختلف الأصوليون في حجية هذه الشهرة و عدم حجيتها علي ثلاثة وجوه: الوجه الاول: حجية الشهرة في الفتوي مطلقاً- الوجه الثاني: عدم حجيتها مطلقاً- الوجه الثالث: التفصيل بين الشهرة المتقدمة و المتاخرة.
الشهرة الفتوائيۀ حجّة لأنّهم ظنّوا و استندوا فيها بروايات الأئمۀ لکن الأسناد قد حذفوا علماً بأن نصوصهم الفقهيۀ روائيۀ و عصور هم قريبۀ بعصور الأئمۀ لذلک اعتمد و أوثق بعض الفقهاء بالنصوص المعتبرۀ و اطمئنوا بالشهرۀ الفتوائيۀ للقدماء و احتسبوها حجۀ و لم يحتسبوا الشهرۀ المتأخرۀ حجۀ لاستنباطهم و اجتهادهم لِأنهم ظنوا فيها إعمال النظر و الاستنباط لذلک لم يعتمدوها.