عنوان فارسي: ملاک و چگونگي به کارگيري تقيه در دوره حضور معصومان عليهم السلام (عنوان عربي: کيفيية ممارسة التقية عصر حضور المعصومين (ع))

چکيده فاسي:
تقيه يکي از باورهاي شيعه است و در جائي قابل اعمال مي باشد که جان يا مال و يا عرض شخص در خطر تعرض دشمن بوده و حفظ آن منوط به اظهار سخن يا عملي بر خلاف موازين مسلم ديني باشد. امامان معصوم نه تنها اجازه داده اند که به اين حکم عمل شود بلکه خود بدان عمل نموده تا جائي که پاره اي از روايات متضمن حکم شرعي بر اساس تقيه صادر گشته و لذا نمي تواند مستند حکمي، تحت عنوان سنت، قرار گيرد. از سوئي فقها، بسياري از روايات مخالف با نظر مشهور و موافق با نظر اهل سنت را حمل بر تقيه کرده و بدان عمل ننموده، در حالي که نظر غير مشهور منطبق يا مستند به آن روايات مي باشد. لذا اين سوال؛ به جد، مطرح مي شود که چه باعث شده که امام (ع) تقيه نمايد، در حالي که شان حضرتش، در مقام بيان احکام و حفظ حوزه دين، چون پيامبر است و پيامير تقيه نکرده و گرنه نقض غرض مي شده؟ فرضيه اثبات شده در پاسخ اين پرسش اين است که ملاک تقيه با توجه به متن روايات و عمل معصومان (ع) به خطر افتادن موقعيت شيعه در امر حکومت بوده و بنابراين رواياتي را مي توان حمل بر تقيه کرد که مربوط به احکام فقهي مرتبط با شوون حاکم باشد و نه هر روايت مخالف با نظر مشهور و موافق با ديدگاه اهل سنت.

چکيده عربي:
ان التقية من معتقدات الشيعة و ممارستها حيث مال الإنسان أو نفسه أو عرضه من جانب العدو و حفظها منوط بإظهار کلام أو عمل خلاف المعايير الدينية. و قد أجاز الأئمة المعصومون بهذة الممارسة بينما کانوا يمارسونها أنفسهم، حيث قد صدر بعض الروايات المتضمنة للحکم الشرعي علي التقية فلا يمکن جعله معنونا بالسنة. و من جهة رأي الفقهاء أن کثيرا من الروايات المخالفة من الرأي المشهور و الموافقة لرأي غير المشهور منطبق أو مستند بها. فلهذا هناک سؤال أساسي: ما هو الباعث في تقية الإمام المعصوم (ع) و لکنه کالرسول (ص) و عليه بيان الأحکام و حفظ الدين، و لم يمارس الرسول (ص) التقية و هذا نقض الغرض. و الإجابة هي: بالنظر إلي الروايات إن لم تمارس التقية من جانب المعصومين فکان الخطر في دولة الشيعة. و لذلک يمکن جعل روايات مرتبطة بالأحکام الفقهية في شئون الحاکم، لا الروايات المخالفة للرأي المشهور و الموافقة لرأي أهل السنة.