[toggle title=”عنوان انگلیسی”]
Strategic environmental assessment for sustainability: A review of a decade of academic research
[/toggle]
[toggle title=”فهرست مطالب”]
چکیده
[/toggle]
[toggle title=”ترجمه چکیده”]
این مقاله رابطه بین ارزیابی زیست محیطی استراتژیک (SEA) با توسعه پایدار در طول دهه گذشته، از سال 2000 تا 2010، را بررسی می کند که به طور خاص بر ادغام توسعه پایدار در SEA تمرکز می کند. مجموعی از 86 مقاله از منابع دانشگاهی شناسایی و بررسی شدند که شامل اصطلاحات «پایداری» یا «توسعه پایدار» و «ارزیابی زیست محیطی استراتژیک» هستند. چند موضوع مشترک پدید آمد که SEA ازطریق آن می تواند توسعه پایدار را پشتیبانی کند، که عبارتند از ارائه چارچوبی به منظور حمایت از تصمیم گیری برای توسعه پایدار؛ ایجاد اهداف توسعه پایدار، اطمینان دادن از بررسی جایگزین های «توسعه پایدارتر»، و ادغام معیارهای توسعه پایدار در توسعه PPP؛ و نتایج توسعه پایدار را ازطریق رده بندی و یادگیری سازمانی ترویج می دهد. درهمان زمان، بررسی ما بسیاری از موانع اساسی را شناسایی می کند که SEA برای توسعه پایدار به چالش می کشد، که عبارتند از تفاسیر متغیر دامنه توسعه پایدار در SEA؛ استفاده محدود از معیارهای ارزیابی که با اهداف توسعه پایدار ارتباط مستقیم دارد؛ و چالش های تصمیم گیرندگان در عملیاتی سازی توسعه پایدار در SEA و اتخاذ فرایندهای تصمیم گیری توسعه PPP برای به حساب آوردن مسائل توسعه پایدار. لازم است به منظور پیشبرد SEA برای توسعه پایدار دامنه توسعه پایدار را در SEA بهتر تعریف کنیم؛ نحوه عملیاتی سازی روش های مختلف توسعه پایدار در SEA را مشخص کنیم به طوری که مخالف توصیف ساده این رویکردها باشد؛ ازطریق معیارهای ارزیابی در SEA درمورد نحوه عملیاتی سازی اهداف گسترده توسعه پایدار دستورالعمل ارائه دهیم؛ و باتوجه به توسعه پایدار از طریق کاربرد SEA نحوه تسهیل یادگیری سازمانی را بهتر درک کنیم.
[/toggle]
[toggle title=”ترجمه مقدمه”]
گفته می شود که ارزیابی زیست محیطی استراتژیک (SEA) برای تصمیم گیری آگاهانه مبنایی دقیق درجهت توسعه پایدار ارائه می دهد (پارتیداریو و کلارک، 2000؛ تتلو و هانوشک، 2012 را ببینید). احتمالا، SEA کمک می کند تا اطمینان دهد که سیاست ها، طرح ها و برنامه ها (PPPs) به لحاظ زیست محیطی به روشی حساس تر توسعه می یابند؛ به طوری که اثراث زیست محیطی به موقع در تصمیم گیری PPP به حساب می آیند؛ و اینکه پروژه های فردی در چارچوب توسعه پایدار گسترده تری اجرا می شوند (موریسون-ساندرز و تریول، 2006؛ نوبل و هریمن-کان، 2009؛ تریول، 2010). این فرایند مطابق با سیاست ها و دستورالعمل های مختلف بین المللی است که SEA را حمایت می کند. برای مثال، SEA در کانادا تحت دستور هیئت دولت رسمی شد تا اطمینان دهد که عوامل زیست محیطی، درمیان دیگر چیزها، کاملا در تجزیه و تحلیل PPPs ترکیب می شوند تا «در حمایت از توسعه پایدار تصمیمات آگاهانه ایجاد کنند» (دفتر شورای خبرگان و آژانس ارزیابی زیست محیطی کانادایی، 2004). دستورالعمل اروپایی SEA نیز «باتوجه به ترویج توسعه پایدار… فرایند SEA را به عنوان کمک برای ادغام عوامل زیست محیطی به سوی تهیه و اتخاذ طرح ها و برنامه ها» شناسایی می کند (EC، 2001). منابع علمی نیز دستور توسعه پایدار SEA را ترویج می دهند. بنا به گفته فیشر (2003، ص. 162)، «منطق اصلی استفاده از SEA این است که ازطریق تصمیم گیری آگاهانه و پایدار به ایجاد محیطی بهتر کمک کند.» آرک و گولن (2000) نشان دادند که توسعه پایدار هسته SEA است، و لینارک و همکاران (2006) و لیو و یو (2004) بیان کردند که SEA با مطلع کردن تصمیم گیرندگان درمورد توسعه پایدار اقدامات استراتژیک به ارزش فرایند تصمیم گیری می افزایند. تتلو و هانوشک (2012، ص. 16) در بررسی اخیر خود از جدیدترین تکنولوژی SEA، SEA را به عنوان توسعه یافتن به سوی «فرایند فعال توسعه راه حل های پایدار به عنوان یک بخش جدایی ناپذیر از فعالیت های برنامه ریزی استراتژیک» توصیف کردند. با این حال، باوجود توان بالقوه شناخته شده SEA برای کمک به توسعه پایدار (باند و همکاران، 2012)، درمورد چگونگی انجام این فرایند دیدگاههای بسیاری وجود دارد (دائوریا و کینید، 2009؛ لیو و همکاران،2006؛ نوبل، 2002؛ پارتیداریو، 2000). درطول دهه گذشته چند بررسی از SEA وجود دارد که عبارتند از بازتاب های اخیر در جدیدترین تکنولوژی SEA (تتلو و هانوشک، 2012 را ببینید)، نیاز به SEA (بینا، 2007 را ببینید)، و ظهور ارزیابی توسعه پایدار (باند و همکاران 2012 را ببینید). درمورد چگونگی حمایت SEA از توسعه پایدار تنش های بالقوه بین SEA و توسعه پایدار بررسی بحرانی زیادی وجود ندارد. در این مقاله رابطه SEA- توسعه پایدار مبتنی بر تحقیقات دانشگاهی دهه گذشته را درمورد این موضوع مورد بررسی قرار می دهیم. هدف این مقاله شناسایی و بررسی انتقادی چیزی است که منابع دانشگاهی درباره اینکه SEA، به عنوان یک ابزار یا فرایند ارزیابی، چگونه می تواند و یا باید توسعه پایدار را در توسعه PPP، ارزیابی و تصمیم گیری پشتیبانی کند گزارش می کند. این بررسی به موقع است. این بررسی در سالگرد 10 ساله دستورالعمل اروپایی SEA دنبال می شود و قبل از شروع آنچه که ممکن است دوره جدیدی در ارزیابی زیست محیطی کانادایی باشد قرار میگیرد، که با افزایش تقاضای SEA برای جبران اصلاحات نظارتی به منظور بالا بردن کارایی پروژه ارزیابی های اثرات زیست محیطی مشخص می شود (گیبسون، 2012 را ببینید). در بخش هایی که در ادامه می آید ابتدا روش خود را برای این بررسی توصیف می کنیم که با دیدگاههای نویسنده درمورد SEA به عنوان ابزاری برای حمایت از توسعه پایدار دنبال می شود. سپس تعدادی از مشاهدات مرتبط با جدیدترین تکنولوژی SEA برای توسعه پایدار و دستورالعمل های تحقیقات آتی به مخاطره می افتد.
[/toggle]
[toggle title=”مقدمه انگلیسی”]
Strategic environmental assessment (SEA) is argued to provide a sound basis for informed decision making toward sustainability (see Partidario and Clark, 2000 and Tetlow and Hanusch, 2012). Presumably, SEA helps ensure that policies, plans and programs (PPPs) are developed in a more environmentally sensitive way; that environmental impacts are taken into account early in PPP decision making; and that individual projects are implemented in a broader sustainability framework (Morrison-Saunders and Therivel, 2006, Noble and Harriman-Gunn, 2009 and Therivel, 2010). This is consistent with various international policies and directives that support SEA. In Canada, for example, SEA is formalized under a Cabinet directive to ensure, among other things, that environmental considerations are fully integrated into the analysis of PPPs in order to “make informed decisions in support of sustainable development” (Privy Council Office and the Canadian Environmental Assessment Agency, 2004). The European SEA Directive also identifies SEA as contributing “…to the integration of environmental considerations into the preparation and adoption of plans and programs with a view to promoting sustainable development” (EC, 2001). The academic literature has similarly promoted SEA’s sustainability mandate. According to Fischer (2003, p. 162), “the main rationale for applying SEA is to help create a better environment through informed and sustainable decision making.” Arce and Gullón (2000) indicate that sustainability is core to SEA, and both Linacre et al. (2006) and Liou and Yu (2004) argue that SEA adds value to the decision-making process by informing decision makers about the sustainability of strategic actions. In their recent review of the state-of-the-art of SEA, Tetlow and Hanusch (2012, p. 16) describe SEA as having evolved into a “…proactive process of developing sustainable solutions as an integral part of strategic planning activities.” However, notwithstanding the recognized potential for SEA to contribute to sustainability (Bond et al., 2012), there is a plethora of views on how this may be accomplished (see D’Auria and Cinneide, 2009, Liou et al., 2006, Noble, 2002 and Partidario, 2000). There have been several reviews of SEA over the past decade including recent reflections on the state-of-the-art of SEA (see Tetlow and Hanusch, 2012), the need for SEA (see Bina, 2007), and the emergence of sustainability assessment (see Bond et al., 2012). There has been much less critical review of how SEA supports sustainability and the potential tensions between SEA and sustainability. In this paper we examine the SEA–sustainability relationship based on the past decade of academic research on the subject. The purpose of this paper is to identify and critically examine what the academic literature reports as to how SEA, as an assessment tool or process, can or should support sustainability in PPP development, assessment and decision making. Such a review is timely. It follows the 10-year anniversary of the European SEA Directive and precedes the start of what may be a new era in Canadian environmental assessment, marked by increasing demands on SEA to offset regulatory reforms to streamline project environmental impact assessments (see Gibson, 2012). In the sections that follow we first describe our approach to the review, followed by author perspectives on SEA as a means to support sustainability. A number of observations are then ventured concerning the state-of-the-art of SEA for sustainability and directions for future research.
[/toggle]
[toggle title=”منبع”]
Journal : Environmental Impact Assessment Review, Available online 24 November 2012
Publisher : Science Direct (Elsevier)
[/toggle]
[aio_button align=”none” animation=”none” color=”red” size=”small” icon=”none” text=”انجام مقاله علمی پژوهشی و ISI در این زمینه” target=”_blank” relationship=”dofollow” url=”http://payannameha.ir/?p=796″]
[aio_button align=”none” animation=”none” color=”orange” size=”small” icon=”none” text=”دریافت سایر مقالات در این زمینه” target=”_blank” relationship=”dofollow” url=”http://payannameha.ir/?page_id=297″]
[aio_button align=”none” animation=”none” color=”blue” size=”small” icon=”none” text=”انجام پایان نامه در این حوزه” relationship=”dofollow” url=”http://payannameha.ir/?page_id=3206″]
[aio_button align=”none” animation=”none” color=”pink” size=”small” icon=”none” text=”انجام پروپوزال در این حوزه” target=”_blank” relationship=”dofollow” url=”http://payannameha.ir/?page_id=3206″]
فایل مقاله : 7 صفحه PDF
فایل ترجمه : 19 صفحه WORD
سال انتشار : 2012
جهت خرید فایل مقاله و ترجمه فارسی آن بر روی دکمه زیر کلیک نمایید: